Zajmujesz się rodzicami..? mężem, żoną, inną bliską osobą starszą..? Jeśli tak, to znaczy, że jesteś opiekunem rodzinnym/nieformalnym. Używając określeń opiekun rodzinny lub opiekun nieformalny mamy na myśli osoby, które wspierają, pomagają i sprawują opiekę nad bliskimi osobami starszymi, w tym nad osobami starszymi z zaburzeniami pamięci, demencją i chorobami neurodegeneracyjnymi (ch.Alzheimera, ch.Parkinsona itp).
W naszym kraju odpowiedzialność rodziny za opiekę nad osobami starszymi i świadczoną im pomoc jest normą kulturową, dlatego wielu z nas, sprawując opiekę nad bliskim nie utożsamia się z określeniem “opiekun” i traktuje swoją rolę jako naturalną kolej rzeczy, powinność lub pokoleniowe zobowiązanie wobec starzejących się rodziców i krewnych. Tymczasem początkowa, sporadyczna pomoc z czasem może przekształcić się w systematyczne, codzienne wyczerpujące obowiązki, a nawet konieczność zamieszkania pod wspólnym dachem.
Dlaczego decydujemy się ponownie zamieszkać razem z rodzicami? Najczęściej przyczyną jest stan zdrowia, który wymaga stałego monitoringu i szybkich reakcji. Innym powodem mogą być różne bariery architektoniczne uniemożliwiające swobodne poruszanie się czy opuszczanie mieszkania np. brak windy. Często po śmierci jednego z małżonków, na skutek przedłużającej się żałoby czy bezradności w nowej sytuacji następuje załamanie się kondycji fizycznej i psychicznej współmałżonka. Ponadto prowadzenie gospodarstwa domowego w pojedynkę wymaga więcej siły i nakładów. Wspólne zamieszkanie może wydawać się też antidotum na samotność, która często dokucza osobom starszym lub jedynym dostępnym sposobem na pogodzenie swojego życia rodzinnego i zawodowego z opieką.
Decyzja o wspólnym zamieszkaniu bywa podejmowana szybko, pod wpływem chwili bez przygotowania planu i rozważenia tego, co wiąże się ze wspólnym zamieszkaniem. Rodzi to w konsekwencji późniejsze trudności związane z utratą niezależności przez obie strony, koniecznością zmiany nawyków i przyzwyczajeń. Dlatego zawsze, gdy okoliczności na to pozwalają, warto starannie rozważyć decyzję o wspólnym zamieszkaniu.
Pytania, na które powinien odpowiedzieć sobie opiekun:
Jak realnie wyglądają moje możliwości, aby zapewnić odpowiednią opiekę?
Kto do kogo powinien się przeprowadzić?
Czy moje mieszkanie jest bezpieczne i dostosowane do potrzeb osoby starszej? Co trzeba zmienić?
Co będzie trzeba zrobić, żeby dotychczasowe życie rodzinne nie ucierpiało na tej zmianie? Jak pogodzę opiekę z czasem dla pozostałych członków rodziny?
Jak będziemy dzielić koszty wspólnego zamieszkiwania?
Kto będzie gotował?
Kto, oprócz mnie, będzie sprawował opiekę i jak to wpłynie na funkcjonowanie całego domu i pozostałych członków rodziny?
Pytania, na które powinien odpowiedzieć sobie nasz bliski (osoba starsza):
Jak będzie wyglądała moja samodzielność?
Z jakich przyzwyczajeń muszę zrezygnować, a o jakie zadbać i ustalić z przyszłymi domownikami?
Jak będziemy dzielić koszty wspólnego zamieszkiwania?
Czego potrzebuję by czuć się dobrze w nowym miejscu?
Zanim zamieszkacie razem porozmawiajcie o oczekiwaniach każdej ze stron, przedyskutujcie sytuację z każdym z członków Twojej rodziny, także z dziećmi.
